نژادهای گوسفندان آمریکایی ؛ شناخت جامع و نکات مورد نیاز پرورش گوسفند
نژادهای گوسفندان آمریکایی و شناخت آن‌ها از موارد بسیار مهم در زمینه آشنایی با ویژگی‌های این حیوان سودمند است و بر کسی پوشیده نیست که در صورت رعایت صحیح و دقیق موارد مهم در شرایط پرورش گوسفند ، می‌توان به سودآوری مناسبی در حوزه دام پروری دست یافت.
طبق برخی تخمین ها بیش از 1000 نژاد گوسفند در سراسر جهان وجود دارد. گوسفندها اولین حیواناتی بودند که اهلی شدند و در هر قاره جهان می‌توان آن‌ها را یافت. نژادهای جدید گوسفند به طور مداوم از طریق اسپرم وارداتی به ایالات متحده معرفی می‌شوند. نژادهای قدیمی‌تر را کاوش‌گران اولیه‌ای که به قاره آمریکا آمده بودند به همراه خود آوردند. با این حال، تعداد انگشت‌شماری از نژادها از نظر اقتصادی برای صنعت تجاری دارای اهمیت هستند. بسیاری از نژادهای مختلف گوسفند به دلیل ویژگی‌های متفاوت گوشت، پشم و شیر پرورش داده می‌شوند. طی دهه گذشته شاهد افزایش گوسفند مویی در ایالات متحده بوده‌ایم. در حالی که تخمین زده می‌شود گوسفندان مویی فقط 10 درصد از جمعیت گوسفندان جهان را تشکیل بدهند، تعداد آن‌ها به‌خصوص در مناطق معتدل مانند ایالات متحده در حال رشد است.
تصمیم‌گیری برای پرورش نژاد در عمل تصمیمی مهم است که هر پرورش‌دهنده باید بگیرد. مناسب‌ترین نژاد برای پرورش دادن به محیطی که قرار است گوسفندان در آن پرورش یابند، نحوه مدیریت و محصولاتی که قصد دارید با گله خود تولید کنید بستگی دارد. نژاد گوسفندها به طور کلی به سه شکل نژادهای پشمی، نژادهای گوشتی، نژادهای دومنظوره و نژادهای مویی طبقه‌بندی می‌شوند.
شش نژادی که بیشترین نژاد اصیل را دارند، کتاهدین، همپشایر، سافک، دورپر، دورسِت و سات دان هستند. رامبوئیه اگرچه در شش نژاد برتر ثبت‌شده قرار ندارد، اما تأثیرگذارترین نژاد در ایالات متحده است زیرا اساس بیشتر گله‌های دامنه غربی آمریکای شمالی را تشکیل می‌دهد. نژادهای کمتر مرسوم توسط سازمان دیدبان دام و طیور که مأموریت‌شان «محافظت از نژاد دام و طیور در معرض خطر از بین رفتن است»، فهرست‌بندی می‌شوند.
|
وضعیت |
ثبت سالانه در ایالات متحده | جمعیت جهانی |
|
بحرانی |
200 < | < 2000 |
|
در معرض تهدید |
1000 < | < 5000 |
| تحت نظر | 2500 < |
< 10000 |
| در حال بهبود | > 2500 |
> 10000 |
| در حال مطالعه |
دارای ارزش ژنتیکی / فاقد مستندات تاریخی |
|
منبع جدول: سازمان دیدبان محافظت از دام و طیور
کشورهای دیگر سازمان های مشابهی برای حفظ نژادهای نادر و دارای اهمیت تاریخی دارند. در این مقاله که ذیل یک مجموعه مقاله پیرامون نژادهای گوسفندان نگارش می‌شود خواهیم کوشید تا به تفصیل به بررسی نژادهای گوسفندان آمریکایی پرداخته و برخی از ویژگی‌های گوسفندان و شرایط پرورش گوسفند را مورد اشاره قرار دهیم.
شما می‌توانید برای بررسی و مطالعه بیشتر پیرامون موراد مرتبط با دام پروری و مباحث این سلسله مقالات و نیز مطالب بیشتر در زمینه پرورش گوسفندان، به صفحه پرورش گوسفند مراجعه نمایید.
نژاد شکم‌سیاه آمریکایی
نژاد شکم‌سیاه آمریکایی نتیجه جفت‌گیری نژاد شکم‌سیاهِ باربادوس با موفلون و رامبوئیه است، که در درجه اول برای تولید قوچ به منظور شکار تروفه (به معنای شکارکردن جانوران برای جداکردن و ثبت‌کردن بخشی از بدن آن‌ها به‌عنوان نشان‌های پیروزی) پرورش داده می‌شوند. قوچ‌ها معمولاً شاخ‌هایی دیدنی از خود به نمایش می‌گذارند در حالی که میش‌ها معمولاً بدون شاخ هستند. در غیر این صورت، نژاد شکم‌سیاه آمریکایی دارای ویژگی‌هایی مشابه با شکم‌سیاه باربادوس است.
عواسی
عواسی گوسفندی با دُم ضخیم است که در اصل توسط عشایر در صحرا پرورش داده شده است. نژاد عواسی امروزه بیشترین میزان تولیدکنندگی شیر را در بین نژادهای مختلف در خاورمیانه دارد. عواسی گوسفندی چندرنگ با سر و دست و پای سفید و قهوه‌ای است. گوش‌های این نژاد بلند و آویزان است. قوچ‌های نژاد عواسی شاخ‌دار هستند در حالی که میشهای این نژاد معمولاً شاخی ندارند. این نژاد با شرایط نامناسب تغذیه‌ای بسیار مقاوم و سازگار است. به نژادی از گوسفندان عواسی که با نژاد فریزی شرقی دورگه شده باشد، عسّاف (Assaf) گفته می‌شود. عواسی در سال 2012 از طریق جنین انتقالی به ایالات متحده آمریکا معرفی شد.
نژاد سات دان عروسکی
سات دان عروسکی نسخه کوچکتری از نژاد سات دان است که از نژادهای قدیمی انگلیسی محسوب می‌شود و توسط پرورش‌دهندگان گوسفندی که مایل به بازگرداندن سات دان به ریشه‌های نژادی قدیمی خود بوند، قبل از به‌وجود آمدن امکان استفاده از انتخاب مصنوعی توسعه داده شد. برای اینکه گوسفند این نژاد برای ثبت واجد شرایط بشود، باید اندازه آن کوچکتر از 24 اینچ (در زمان پشم‌چینی) باشد. گوسفندان این نژاد به دلیل کوچک بودن جثه، اغلب برای چَرای تاکستان و باغ‌ها به‌کار برده می‌شوند. آن‌ها در درجه اول به‌عنوان حیوانات خانگی پرورش می‌یابند
باربادوس شکم‌سیاه
باربادوس شکم‌سیاه از جزیره باربادوس در دریای کارائیب سرچشمه می‌گیرد. این نژاد از آن دسته نژادهایی از گوسفندان هستند که در دوران برده‌داری از غرب آفریقا به جزایر کارائیب آورده شده‌اند. شکم‌سیاه‌ها از نظر ظاهری «مانند بز کوهی»، از نظر رنگ، به رنگ قهوه‌ای مایل به زرد یا زرد به‌همراه نقاط سیاه و طرح‌های زیرشاخه‌دار هستند. هردوی میش و قوچ بدون شاخ بوده یا فقط دارای شاخ‌های ناکامل یا شاخ‌های بسیار کوچک هستند. شکم‌سیاه‌های باربادوس به‌دلیل سرسخت‌بودن، از جمله مقاومت در برابر انگل‌های داخلی و کارایی تولیدمثلی‌شان مورد توجه قرار گرفته‌اند. اولین شکم‌سیاه‌ها در سال 1904 میلادی به ایالات متحده معرفی شدند. شکم‌سیاه باربادوس توسط سازمان دیدبان دام و طیور در لیست نژادهای «تحت مراقب» قرار گرفت.
نژاد سیاه کوهستان ولش
نژاد کوهستان سیاه ولش گوسفندی کوچک است که پشمی کاملاً سیاه تولید می‌کند. میشهای این نژاد شاخ ندارند اما قوچ‌ها دارای شاخ‌های چشم‌گیر هستند. این نژاد در سال 1973 میلادی وارد ایالات متحده شد. واردات اسپرم در اواخر دهه 1990 تنوع ژنتیکی را به گله‌های ایالات متحده افزود. سازمان دیدبان دام و طیور، گوسفند نژاد سیاه کوهستان ولش را با عنوان «در معرض خطر» طبقه‌بندی می‌کند.
لستر صورت‌آبی
لستر صورت‌آبی یکی از نژادهای گوسفندان آمریکایی است که پشم‌بلند و دومنظوره بوده و توسط کشاورز مشهور رابرت بیکول (Robert Bakewell) برای نخستین بار تولید شده است. از بین سه نژاد لستر، لستر صورت‌آبی بهترین پشم را دارد. نام این نژاد از پوست عمیق آبی‌رنگ آن ناشی می‌شود: موهای سفید روی پوست سیاه. در انگلیس، بره‌های دورگه نژاد لستر آبی‌رنگ مول (Mull) نامیده می‌شود. میشهای مول بیش از نیمی از جمعیت میشهای نژاد انگلیسی را تشکیل می‌دهد. اولین لستر صورت‌آبی در اوایل دهه 1980 میلادی وارد ایالات متحده شد. اسپرم این نژاد از انگلستان برای افزودن تنوع ژنتیکی به گله‌ها به ایالات متحده آورده و استفاده می‌شود.
بورولا مرینو
بورولا مرینو یک سویه از نژاد مرینو است که (در صورت رعایت شرایط پرورش گوسفند ) دارای نرخ بسیار بالایی در زایمان‌های متعدد و چندقلو است. این نژاد در استرالیا از گله‌ای انتخاب شد که آن گله برای نرخ باروری و زادِ ولد بهتر در حال توسعه‌یافتن و انتخاب‌شدن بود. یک ژن معین در گله مشخص شد که تأثیر عمده‌ای در باروری دارد. ژنوتیپ هموزیگوت منجر به تخمک‌گذاری با نرخ 5 یا بیشتر می‌شود در حالی که ژنوتیپ هتروزیگوت میزان تخمک‌گذاری با نرخ 3 یا بیشتر را با خود به همراه دارد. ژن گوسفند بورولا می‌تواند به نژادهای دیگر منتقل شود و بعضاً در دام پروری از این مورد استفاده شده است.
چویوت‌بوردر
چویوت‌بوردر از تپه‌های چویوت در مرز بین انگلیس و اسکاتلند سرچشمه می‌گیرد. آن‌ها در سال 1838 میلادی به ایالات متحده وارد شدند. چویوت نژادی کوچک بوده و دارای صورت سفید و سر و پاهای برهنه است. آن‌ها گوش‌هایی ایستاده با ظاهری خوش‌استیل و هوشیار دارند. چویوت‌ها به سرسختی و روحیه خود معروف هستند. آن‌ها لاشه‌های کم‌وزن و پشم متوسط و مطلوبی تولید می‌کنند.
لستر بوردر
لستر بوردر یک گوسفند پشمالو و دومنظوره است که گرچه امروزه از نژادهای گوسفندان آمریکایی محسوب می‌شود اما از انگلستان منشأ گرفته است. نام آن‌ها از این واقعیت ناشی می‌شود که محل تولد و شکل‌گیری آن‌ها نزدیک مرز اسکاتلند است. مشخص نیست که چه زمانی لستر بوردر برای اولین بار به ایالات متحده وارد شده است اما در سرشماری سال 1920 میلادی، نام آن‌ها فهرست و ثبت شده است. پشم بلند و فرفری و براق آن‌ها برای ریسنده‌های دستی از محبوب خوبی برخوردار است.
سرخ کالیفرنیایی
نژاد گوسفندان سرخ کالیفرنیایی از دهه 1970 میلادی در کالیفرنیا پدید آمدند. آن‌ها از تلاقی بین دو نژاد تونسی و باربادوس به وجود آمده‌اند. بره‌ها به رنگ قرمز متولد می‌شوند و رنگ پشم آن‌ها هرچه پیرتر می‌شوند روشن‌تر می‌شود. پشم این نژاد از گوسفندان در شکل بالغ خود به رنگ بژ یا ترکیبی از خاکستری، سفید-زرد و سبز کمرنگ است که دارای موهای تیره پراکنده هستند. به دلیل وجود این موهای موجود در پشم، پشم از نظر تجاری قابل‌استفاده نیست. با این حال، این مورد در ریسنده‌های دستی از محبوب برخوردار است. قوچ‌ها بدون شاخ بوده اما معمولاً دارای یال هستند. فصل تولیدمثل در این نژاد ممکن است طولانی شود.
نژاد چندرنگ کالیفرنیایی
رُمِلدیل (Romeldale) که در اوایل دهه 1900 میلادی ساخته شد و توسعه یافت، حاصل تلاقی بین دو نژاد رامنی و رامبوئیه است. نژاد چندرنگ کالیفرنیایی (CVM) یک نمونه رنگی از نژاد رُملدیل است. این اصطلاحی است که برای الگوی صورت‌گورکنی (Badger Faced) استفاده می‌شود. پشم نرم و رنگ‌های غیرمعمول نژاد CVM مخصوصاً برای ریسنده‌های دستی بسیار ارزشمند است. رُملدیل و نژاد چندرنگ کالیفرنیایی به طور کلی دو نوع از یک نژاد محسوب می‌شوند. در حالی که رُملدیل بیشتر سفید است، نژادهای گوسفندان آمریکایی چندرنگ کالیفرنیایی به طور طبیعی چندرنگ هستند. این دو نژاد توسط سازمان دیدبان دام و طیور ذیل دام‌های «در وضعیت بحرانی» طبقه‌بندی شده‌اند.
نژاد شاروله
گوسفندان نژاد شاروله در فرانسه از همان منطقه گاوهای شاروله نشأت می‌گیرند. این نژاد به طور گسترده‌ای به عنوان پایگاه‌های قوچی (Terminal Sires) در انگلستان و غرب اروپا مورد استفاده قرار می‌گیرد و اگر شرایط پرورش گوسفند به طور مناسبی رعایت شود، می‌توان از این نژاد سودآوری نسبتاً خوبی را در بازارهای گوشت گوسفند انتظار داشت. جهش ژنیِ ژن میوستاتین (Myostatin) که به‌عنوان فاکتور شماره ۸ تنوع رشدی نیز شناخته می‌شود، مسئول افزایش عضلات و ماهیچه‌ها در این نژاد است و با تناوب و بسامد بسیار بالایی در افراد این نژاد یافت می‌شود. ممکن است تعداد کمی گوسفند شاروله در ایالات متحده وجود داشته باشد و احتمالاً تعداد بیشتری در کانادا وجود دارد.
نژاد کلان‌فارِست
در تاریخچه دام پروری زمانی نژاد کلان‌فارست سومین نژاد خالص در انگلیس بود. نژادهایی از گوسفندان که نژاد کلان‌فارست در طول زمان از آن گرفته شده است، نژادهای هیل‌رادنور، شروپشایر و کری‌هیل نام دارند. گوسفندان نژاد کلان‌فارست دارای چهره تیره‌ای هستند و دومنظوره محسوب می‌شوند. گوسفندان این نژاد دارای بسیاری از خصوصیات مادرانه مطلوب هستند. این نژاد برای اولین بار در سال 1970 میلادی به ایالات متحده وارد شد. انجمن کلان‌فارست در آمریکای شمالی ترجیح می‌دهد که به جای پرداختن به جنبه‌های نمایشی گوسفندان به جنبه‌های عملکردی این نژاد بپردازد. سازمان دیدبان دام و طیور آمریکا نژاد کلان‌فارست را به عنوان نژاد «در معرض تهدید» طبقه‌بندی می‌کند.
پیش‌تر در مقالات دیگر به انواع نژادهای گوسفند ایرانی اشاراتی داشتیم. در این مقاله کوشیدیم تا با اشاره به برخی از نژادهای گوسفندان آمریکایی در ایالات متحده، اطلاعات بیشتری را در زمینه شناخت انواع نژاد گوسفند فراهم آوریم. شما می‌توانید برای کسب اطلاعات بیشتر به زبان اصلی در این حوزه به صفحه اینترنتی آدرس sheep101 مراجعه کنید.
شما همچنین می‌توانید از طریق راه ارتباطی زیر نظرات و پیشنهادهای خود را با ما در میان بگذارید.
