نژاد گوسفندان ؛ پرورش آن‌ها و انواع برتر آمریکای شمالی
نژاد گوسفندان و با تمرکز بر آن‌چه در این مجموعه مقالات به دنبال آن هستیم، نژاد گوسفندان آمریکایی، و همچنین شرایط پرورش گوسفند مربوط به نژادهای مختلف از موضوعات بسیار مهم و کلیدی است که همواه در طول تاریخ دامپروری به آن پرداخته شده است. تاریخچه گوسفندان اهلی به حدود 11000 تا 9000 سال قبل از میلاد مسیح و اهلی‌شدن موفلون‌های (Mouflon) وحشی در بین‌النهرین باستان برمی‌گردد. گوسفندها از اولین حیواناتی هستند که توسط انسان اهلی شده‌اند. این جانوران در درجه اول برای تهیه گوشت، شیر و پوست پرورش می‌یافتند. گوسفندهای پشمی در حدود 6000 سال قبل از میلاد مسیح شروع به توسعه‌یافتن کردند و سپس از طریق تجارت به آفریقا و اروپا وارد شدند. در مقالات پیشین به برخی از نژادهای گوسفندان آمریکایی اشاره کردیم و مطالبی را پیرامون آن‌ها شرح دادیم. در این مقاله نیز به برخی دیگر از این نژادها اشاره می‌کنیم. شما می‌توانید برای کسب اطلاعات بیشتر پیرامون پرورش گوسفندان و مطالب تفصیلی‌تر در این زمینه به صفحه پرورش گوسفند در وب‌سایت مجتمع دامپروری افشار ژن مراجعه نمایید.
کلمبیا
گوسفندان نژاد کلمبیا در اوایل دهه 1900 میلادی توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا با هدف جایگزینی نژاد دورگه در دام‌ها تولید شدند. این نژاد از جفت‌گیری قوچ‌های لینکلن با میش‌های رامبوئیه ایجاد شدند. گوسفندان نژاد کلمبیا در حالی که ابتدا و در اصل برای شرایط محدودی توسعه یافتند، ثابت کرده‌اند که با شرایط آب‌وهوایی بخش‌های وسیعی از ایالات متحده آمریکا سازگارند. آن‌ها یکی از بزرگترین نژادهای گوسفندی در ایالات متحده آمریکا هستند. کلمبیا یک نژاد دومنظوره است که بره‌هایی با رشد سریع و پشم‌های متوسط تولید می‌کند.
کوپورث
نژاد کوپ‌وُرث در دانشگاه لینکلن در نیوزلند ساخته شد تا نرخ باروری و زایش میش‌های رامنی را هنگامی که با قوچ‌های بوردرلستر (Border Leicester) جفت‌گیری می‌کنند افزایش دهد. کوپورث گوسفندی پشم‌بلند با اندازه متوسط و دومنظوره است. اولین کوپ‌ورث‌ها در دهه 1970 میلادی به ایالات متحده آمریکا وارد شدند و در حالی که دومین نژاد رایج در نیوزلند هستند، در ایالات متحده آمریکا بیشتر برای پشم پرورش می‌یابند. پشم آن‌ها نسبتاً درشت و بلند است. سازمان ثبت اسناد دامی مرتبط با نژاد کوپورث آمریکا تنها سازمانی از این نوع است که به پرورش‌دهندگان، طراحی محل نگه‌داری و سازوکار تعیین عملکرد برای گوسفندان را ارائه می‌دهد.
کورمو
نژاد کورمو نام خود را از نام دو نژاد والدین خود گرفته است: نژاد کوریدال (Corriedale) و نژاد مرینو (Merino). این نژاد در اوایل دهه 1960 میلادی در استرالیا تولید شد و در سال 1976 میلادی به ایالات متحده آمریکا وارد شد که در آن‌جا بیشتر برای تولید پشم پرورش می‌یابد. لازم به ذکر است که این نژاد نوعی نژاد کم‌یاب محسوب می‌شود.
کوریدال
کوریدال یکی از انواع نژاد گوسفندان پرشمار در سراسر جهان است. این نژاد نوعی گوسفند دومنظوره است که برای تولید بره و گوشت و نیز برای تولیدات پشمی پرورش می‌یابد. نژاد کوریدال در سال 1800 میلادی و تقریباً به‌طور هم‌زمان در استرالیا و نیوزلند ساخته شد. نژاد والدین آن از سمت مادری، همان نژاد مرینو و از سمت پدری، نژاد پشم‌بلند لینکلن است. گوسفندان نژاد کوریدال برای اولین بار در سال 1914 میلادی به ایالات متحده آمریکا آورده شدند. این نکته را در مورد این نژاد باید مدنظر داشت که در صورت رعایت صحیح شرایط پرورش گوسفند ، می‌توان به بهره‌وری مناسبی در این نژاد دست یافت.
کاتسولد
کاتسولد یک نژاد پشم‌بلند و دومنظوره در دامپروری است که از تپه‌های Cotswold در انگلستان نشأت گرفته است. این نژاد در سال 1831 میلادی به ایالات متحده آمریکا معرفی شد. این نژاد در ایالات متحده آمریکا در درجه نخست برای تولید پشم پرورش می‌یابد. پشم گوسفندان نژاد کاتسولد به صورت الیاف و گره‌های آویزانی درمی‌آید که دارای درخششی برّاق و ابریشمی است. لازم به ذکر است که ثبت نژاد جداگانه‌ای نیز برای نژاد کاتسولد سیاه (Black Cotswold) وجود دارد، زیرا آن‌ها نژادی متمایز به‌شمار می‌روند. سازمان دیدبان محافظت از دام و طیور نژاد کاتسولد را با عنوان «تهدیدشده» طبقه‌بندی کرده است.
دبوئیه یا دبویه
دبوئیه در ایالت نیومکزیکوی ایالات متحده آمریکا و در سال 1920 میلادی از ترکیب نژادهای دلاین مرینو و رامبوئیه تولید شد. این نژاد به‌خوبی با شرایط دامنه جنوب غربی ایالات متحده سازگار شده است. نژاد دبوئیه در درجه نخست به دلیل پشم ظریف آن پرورش داده می‌شود. جفت‌گیری کردن نژادهای مرینو و رامبوئیه هنوز هم در بین دام‌پروری‌ها امری معمول است.
نژاد مرینوس دلاین (دلاین مرینو)
مرینو نه تنها یکی از قدیمی‌ترین نژادهای گوسفندان در جهان است بلکه یکی از تأثیرگذارترین گوسفندان جهان نیز هست. نژاد مرینو در قرن 1۲ میلادی در اسپانیا توسعه یافت اما تا اوایل سال 1800 میلادی به ایالات متحده آمریکا معرفی نشد. نژاد مرینورس دلاین یا همان دلاین مرینو نوعی از گوسفندان مرینو است که بیشتر در ایالات متحده آمریکا یافت می‌شود. این نژاد اغلب به عنوان نژادی که دارای پوست صاف و بدون چروک است توصیف می‌شود. به غیر از پشم – که نرم‌ترین و مرغوب‌ترین پشم میان تمام نژادهای گوسفندان است – گوسفندان مرینو دارای ویژگی‌های مطلوب دیگری از جمله فصل تولیدمثل طولانی نیز هستند. آن‌ها گوسفندهایی مقاوم و بادوامند و دارای غرایز گله‌ای توسعه‌یافته و خوب هستند.
دورپر
دورپر یک نژاد گوسفند مویی متعلق به آفریقای جنوبی است. آن‌ها در دهه‌های 30 و 40 میلادی از طریق جفت‌گیری با قوچ‌های شاخ‌دار دورست با میش‌های سرسیاه ایرانی توسعه یافتند. دو نوع شناخته‌شده از گوسفندان دورپر وجود دارد. نوع سرسیاه که دارای بدن سفید باشد، مشخصه نوع کلاسیک نژاد دورپر است در حالی که نوع دیگری از این نژاد وجود دارد که کاملاْ سفیدرنگ است. دورپرها در اواسط دهه 1990 میلادی به ایالات متحده آمریکا وارد شدند. دورپرها که اصالتاْ از قسمت‌های مختلفی از آفریقا منشأ گرفته‌اند، توانایی مقاومت در برابر انگل‌ها را آن‌طور که سایر نژادهای گوسفندان مویی ایالات متحده آمریکا دارند، از خود نشان نمی‌دهند. آن‌ها همچنین پشم‌های خود را نمی‌ریزند و گاهی اوقات توده‌های پشمی را در پشت خود نگه می‌دارند. با این حال، آن‌ها بزرگترین و سنگین‌ترین نژادهای عضلانی و یکی از محبوب‌ترین نژادهای ثبت‌شده در ایالات متحده آمریکا هستند.
دورسِت
نژاد دورست شاخ‌دار از نژاد گوسفندان جنوب انگلستان، احتمالاْ از منطقه مرینو سرچشمه می گیرد و اولین بار در سال 1885 میلادی به آمریکا وارد شده است. شرایط پرورش گوسفند می‌تواند از عواملی باشد که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم بر روی مقدار و تناوب جهش‌های ژنتیکی در گوسفندان اثرگذار باشد. اعتقاد بر این است که دورسِتِ بدون شاخ، نتیجه جهش (موتاسیون) در گله گوسفندان دورسِت در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی در سال 1948 میلادی است. گوسفندان نژاد دورست، گوسفندانی تماماٌ سفید با اندازه متوسط هستند. آن‌ها پشمی متوسط و عاری از الیاف تیره‌رنگ تولید می‌کنند. دورست‌ها به ویژه انواع شاخ‌دار آن، بیشتر به دلیل توانایی‌شان در تولیدمثل در خارج از فصل جفت‌گیری در دامپروری شناخته می‌شوند. این نژاد دارای خصوصیاتی است که آن را به‌عنوان نژاد ماده یا نر مناسب می‌کند. در حالی که دورسِت‌های بدون شاخ یکی از محبوب‌ترین نژادها در ایالات متحده آمریکا است، سازمان دیدبان محافظت از دام و طیور، دوسِت شاخ‌دار را به‌عنوان «تهدیدشده» طبقه‌بندی می‌کند.
نژاد فریزین شرقی
فریزین شرقی به‌عنوان نژادی با بالاترین نرخ تولید شیر در میان گوسفندان شیری محسوب می‌شود. این نژاد در از منطقه فریزین (Friesian) در آلمان و هلند سرچشمه می‌گیرد که همان منطقه‌ای است که هولشتاین، بزرگترین نژاد تولیدکننده گاو شیری در جهان از آن‌جا می‌آید. گوسفندهای فریزین شرقی از انواع گوسفندان دم‌کوتاه اروپای شمالی هستند. آن‌ها پربار هستند و به طور متوسط، در هر بار بره‌زایی بیش از دو بره تولید می‌کنند. نژاد فریزین شرقی در سال 1993 میلادی به ایالات متحده آمریکا معرفی شد و اولین نژادهای اصیل آن در سال 1994 میلادی وارد آمریکا شدند. فریزین شرقی در خرید و فروش‌ها و سازوکارهای بازار گوسفندان شیری در آمریکا هم به‌عنوان نژاد خالص و هم به‌عنوان نژاد دورگه پرورش می‌یابند. گاهی اوقات، آن‌ها را برای بهبود تولید شیر به گله‌ها وارد می‌کنند. نژادهای دورگه فریزین شرقی بسیار بادوام‌تر از نژادهای اصیل‌اند. بره‌های نژادهای خالص مستعد بیماری ذات‌الریه هستند.
نژاد فنلاندی
گوسفند نژاد فنلاندی یا نژاد بومی فنلاند، همان‌طور که در کشور بومی خود فنلاند شناخته می‌شوند، یکی از پربارترین نژادهای گوسفندان در جهان است. تعداد معمول گوسفندان برای هر دوره بره‌زایی، 3 تا 4 بره است. آن‌ها با دیگر نژادهای دم‌کوتاه منطقه اسکاندیناوی نیز ارتباط دارند. آن‌ها برای اولین بار در سال 1968 میلادی به ایالات متحده آمریکا وارد شدند، جایی که استفاده اولیه آن‌ها، تولید میش‌های دورگه برای تولید گوسفند تجاری بود. بیش از هر نژاد دیگر گوسفندی، پژوهش‌ها و داده‌های تحقیقاتی راجع به نژاد فنلاندی و دورگه‌های آن‌ها در ایالات متحده آمریکا جمع‌آوری شده‌است. گوسفندان این نژاد علاوه بر پرکار و بادوام بودن، دارای غرایز مادری قوی نیز هستند و در یک برنامه تسریع‌شده بره‌زایی قادر به تولید بره‌های زیادی خواهند بود. بره‌های فنلاندی به خاطر قدرت و توان و انرژی برجسته و متمایز خود معروف هستند. در سال‌های اخیر، گوسفندان نژاد فنلاندی به‌خاطر پشم‌های نرم و متوسط خود که دارای طیف رنگی مشابه نژادهای شتلند و ایسلندی هستند، زیاد مورد توجه قرار گرفته است.
فلوریدا کراکر
نژاد گوسفندان فلوریدا کراکر یکی از قدیمی‌ترین نژادهای گوسفندان در ایالات متحده آمریکا در نظر گرفته می‌شود که از گوسفندان متعلق به کاوش‌گران اسپانیایی است که در سال 1500 میلادی به فلوریدا آورده شدند. این نژاد در شرایط طبیعی تکامل یافت و تا پایان جنگ جهانی دوم، یعنی زمانی که سیاست محدوده (زمین‌های) باز ایالت فلوریدا پایان یافت، در چَرا و پرسه‌زدن در زمین‌های زراعی سرتاسر ایالت آزاد بود. از آن‌جا که در دامپروری ، این نژاد یک نژاد بومی (بهبودنیافته) به حساب می‌آید، افراد این نژاد از نظر اندازه و شکل ظاهری با یکدیگر تفاوت دارند و ممکن است شرایط پرورش گوسفند متفاوت نیز بر مشخصات آن‌ها اثرات متفاوتی بگذارد. بسیاری از آن‌ها دارای علائم قرمز، مانند نژاد تونسی هستند. آن‌ها یک نژاد دارای پشم با اندازه متوسط هستند. آن‌ها توسط سازمان دیدبان محافظت از دام و طیور به‌عنوان نژادی «در شرایط بحرانی» دسته‌بندی شده‌اند.
گوتلند
نژاد گوتلند نام خود را از جزیره سوئدی گوتلند گرفته است. آن‌ها یک نژاد با اندازه متوسط هستند که به‌طور طبیعی دارای شاخ نیستند و از انواع دم‌کوتاه گوسفندهای اروپای شمالی به‌حساب می‌آیند. آن‌ها به‌دلیل تولید تکه‌های خز و پشم گوسفندی که در پشم‌ریسی یا ریسندگی به‌کار می‌روند، شناخته‌شده هستند. آنان گوسفندانی رنگی محسوب می‌شوند و طیف رنگ‌های آن‌ها از نقره‌ای تا تقریباً مشکی را در بر می‌گیرد. ورود و استقرار نژاد گوتلند در ایالات متحده آمریکا از طریق به‌روزرسانی با اسپرم وارداتی انجام می‌شود. اولین اسپرم‌های وارداتی در سال 2003 میلادی به آمریکا آورده شدند.
گوسفند بومی خلیج ساحل
اعتقاد بر این است که گوسفند بومی خلیج ساحل از گوسفندهایی است که کاوش‌گران اسپانیایی با خود به دنیای جدید آورده‌اند. آن‌ها عمدتاٌ از طریق انتخاب طبیعی تحت شرایط مرطوب و نیمه گرم‌سیری مشترک در مناطق ساحلی و خلیجی توسعه یافتند. دانشگاه‌های زیادی مقاومت در برابر انگل‌ها را در گوسفندان نژاد بومی خلیج ساحل به اثبات رسانده‌اند. بیشتر گوسفندان این نژاد سفیدرنگ هستند. آن‌ها فاقد پشم در صورت، پاها و گاهی شکم هستند. نوع آن‌ها ممکن است شاخ‌دار یا بدون شاخ باشد. این نژاد توسط سازمان دیدبان محافظت از دام و طیور به‌عنوان نژاد «در شرایط بحرانی» دسته‌بندی شده است.
نژاد گوسفندان همشایر
گوسفندان همشایر از طریق مخلوط‌شدن نژادهای مختلف از جمله همشایر قدیمی، برکشایر، ولیتشایر شاخ‌دار، سات داون و کاتسولد در جنوب انگلیس توسعه یافتند. همشایرها برای اولین بار در دهه 1860 میلادی به ایالات متحده آمریکا وارد شدند اما بسیاری از گله‌های آن‌ها در طول جنگ داخلی پراکنده یا نابود شدند. واردات آن‌ها به آمریکا در دهه 1880 میلادی از سر گرفته شد. همشایرها یک نژاد بزرگ‌اند که دارای سر و پاهای سیاهی هستند که روی آن پشم می‌روید. این نژاد از نژادهای برتر گوشتی هستند که در صورت وجود شرایط پرورش گوسفند در دامپروری می‌توانند بازدهی بسیار مناسبی را با خود به همراه داشته باشند. متداول‌ترین کاربردشان، استفاده از آن‌ها به عنوان یک منبع قوچ برای تولید زاده‌هایی است که در بازار به دلیل گوشت خالص بدون استخوان از طرفداران زیادی برخوردار است. به همین دلیل، همشایر یکی از محبوب‌ترین نژادهای گوسفندان در زمینه استفاده از جنس نر برای بره‌زایی است. آن‌ها همچنین یکی از محبوب‌ترین نژادهای ثبت‌شده نیز هستند.
در این مقاله کوشیدیم تا به بررسی اجمالی چند مورد دیگر از گوسفندان نژاد آمریکایی بپردازیم. شما می‌توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به وب‌سایت sheep101 مراجعه نمایید و مقاله‌ی مفصل breedsAZ را در این زمینه به زبان اصلی مطالعه کنید.
